W ogrodach poezji

Zabij tę miłość, która we mnie
płonie, jak ogień, lecz nie spala,
a w duszy ciemno, coraz ciemniej,
bo coraz bardziej się oddalasz.

Zabij tę miłość, zabij wreszcie,
chcę żyć zwyczajnie - liczyć grosze,
nie marzyć nigdy, śmiać się częściej,
zabij tę miłość, proszę!... Proszę!

Zabij tę miłość, która boli,
od nowa sklej złamane serce,
dlaczego nie chcesz z niej wyzwolić?
Nie chcę już kochać nigdy więcej!

Zabij tę miłość szorstką mową,
fochem i krzykiem, ja się skryję!
Dlaczego milczysz, snów królowo?
Czy piekło mi się śni, czy żyję?

Zabij tę miłość raz na wieczność,
dosyć mi bólu, łez gorących,
chcę pójść donikąd Drogą Mleczną,
pośród gwiazd srebrnych, szczęście śniących.

* Wiersz inspirowany filmem pod tym samym tytułem