W ogrodach poezji

Kołysz, kołysz, kołysanko
zasmucone serca nasze,
niechaj przez noc do poranku
każde żale swe wypłacze.

Kołysz, kołysz nasze dłonie
utrudzone w życia znoju,
już na dzisiaj pracy koniec,
niech odpoczną więc w spokoju.

Kołysz, kołysz smutne oczy,
zapatrzone w świata szarość,
niechaj wyśnią kraj uroczy,
gdzie los sprzyja pięknym czarom.

Kołysz, kołysz, niech odpocznie
każda dusza zatroskana
życiem, w którym coraz mroczniej,
niech nabiera sił do rana.

Kołysz, kołysz, kołysanko,
gwiezdne pieśni niechaj płyną
wszystkim nocom i porankom,
niechaj chwile złe przeminą.

19 pazdziernika 2012 r.