W ogrodach poezji

Zgubiłem marzenia po drodze,
gdy życie dawało mi w kość
i rozczarowałem się srodze,
wszystkiego czasami mam dość.

Na chwilę spełnione marzenia
przez czas krótki, jak światła błysk,
przerwane na pół przeznaczenie,
jak w rozpaczy porwany list.

Dziś szukam, na próżno wciąż szukam
zgubionych w wieczności tych chwil
i niebo zamknięte, choć pukam,
do piekła dojść nie mam już sił.

Czy znajdę je kiedyś w przestworzach
rozległych, jak przestrzeń i czas?
Nie gaśnie w mym sercu dziś pożar,
choć płomyk nadziei już zgasł.

30 września 2012 r.