W ogrodach poezji

W piękne ogrody Poezji
zawędrowałem o świcie,
zaczerpnąć natchnienia wody,
która w nich płynie obficie.

I wędrowałem, gdzie wiersze
ciągle szeptały mi cicho
swoje wyznania najszczersze,
czarując słowną muzyką.

Płakałem więc razem z nimi
i razem z nimi się śmiałem,
wraz z mymi ulubionymi
i z tymi, których nie znałem.

W strofach się smutek przeplatał,
razem z upartą nadzieją,
wiedziałem, jak boli strata,
jak pięknie oczy się śmieją.

I będę wędrował długo
w barwnych Poezji ogrodach,
chętnie zostanę Jej sługą,
póki urośnie mi broda.