W ogrodach poezji

Tak trudno jest dla ciebie wiersz ułożyć
z tych rozsypanych wokół puzzli słów,
by pejzaż szczęścia na nowo odtworzyć
niedokończonych przed jesienią snów.

Słów znalezionych sens się gubi stale,
wciąż nie te łąki i pola i las,
w tym krajobrazie nie ma słońca wcale,
w tym krajobrazie nie ma teraz nas.

Obcy krajobraz opisują słowa,
pod szarym niebem obcej drogi kurz,
zgubionych rymów szukam wciąż od nowa,
lecz nie odnajdę pewnie nigdy już.

Tylko w wieczności jeszcze krótką chwilę
obraz w marzeniach barwnych będzie lśnił,
będzie wszechświatem i będzie motylem,
nim się rozsypie w zapomnienia pył.