W ogrodach poezji

Spotkałem Cię, wśród wierszy się ukryłaś
w uczuć mozole i w chaosie słów,
swe dobre serce przede mną złożyłaś,
prosząc mnie - Miły, wierszem do mnie mów.

I uwierzyłem, ze jestem poetą,
Twe serce czule tuląc w dłoniach swych,
szeptałem wersy, teraz wiem, że nie to
chciałaś usłyszeć w szczerych słowach mych.

Spotkałaś mnie wśród wierszy, zasłuchanych
w szaleństwo uczuć, w zamyślenia głos,
gdy byłem jeszcze szeptem nienazwanym,
do mnie Twe kroki wciąż kierował los.

I uwierzyłaś, że jak grzeczny chłopiec,
spokojnie przejdę obok Twoich dni,
a mnie od nowa w mowy pięknej złocie
czas ten uparcie dziś jeszcze się śni.

Odeszłaś cicho, tylko żal pozostał
w mym sercu, tobie niepotrzebnym już
i moja droga donikąd, nieprosta,
i szczęście zwiędłe, niby bukiet róż.