W ogrodach poezji

Ciągle od słowa do słowa
droga się moja kołysze,
chwytam je wszystkie od nowa,
wiersz tymi słowami piszę.

Buja się, buja huśtawka
drogi pod górę, w dolinę,
dla ciebie, życie, zabawką
jestem, lecz jeszcze nie ginę.

Raz na dnie, a raz na fali,
samotny nawet i w tłumie,
czemu się, serce me, żalisz?
Ja żyć inaczej nie umiem.

Chmury lub gwiazdy nade mną
płoną - srebrzyste nadzieje,
va bank postawię dziś w ciemno,
może się szczęście zaśmieje!

Lecz jeśli przegram swe życie,
a ty odejdziesz z fortuną,
moje nadzieje o świcie
w chmury jesienne odfruną.

Tylko od słowa do słowa
droga się będzie kołysać,
gdy w życie będę wędrować
i wiersze będę swe pisać.

10 kwietnia 2013 r.