W ogrodach poezji

Wołam ciebie znad dolin głębokich,
wołam ciebie spod wysokich gór,
wołam ciebie sponad mórz szerokich,
wołam ciebie spod płynących chmur.

Wołam ciebie znad lasów zielonych,
wołam ciebie znad złocistych pól,
wołam ciebie spośród burz szalonych,
wołam ciebie, bo w mym sercu ból.

Wołam ciebie wśród wiatru powiewu,
wołam ciebie spośród krwawych zórz,
wołam ciebie wśród skowronków śpiewu,
wołam ciebie wśród kwitnących róż.

Wołam ciebie z dróg z dróg wiodących w dale,
wołam ciebie z moich smutnych snów,
wołam ciebie, choć nie wierzę wcale,
że usłyszysz i że wrócisz tu.

Wołam ciebie z moich skrytych marzeń,
z mego serca ślę wołanie ci,
z moich wspomnień, barwnych jak witraże...
-Wróć tu, proszę, w me samotne dni!

Ten wiersz - piosenkę dedykuję Przemkowi
i tym, którzy kochają tak bardzo, że bez ukochanej
osoby nie potrafią żyć.