W ogrodach poezji

Smutno mi,
gdy pomyślę, jak daleko jest do Ciebie,
mijam dni,
przestrzeń, która chce na zawsze dzielić nas,
nie, o nie!
Nie pozwolę, by kuszono szczęściem w niebie,
pragnę Cię
spotkać, choćbym musiał zabrnąć w piekła dno.

Nie mów, że
takie góry są, że przebyć ich się nie da,
Przecież wiem,
tylko to, ze trudną drogą muszę iść
i nikt już
nie przekona mego serca, abym sprzedał
bukiet róż
- moją miłość, którą niosę Tobie dziś.

Wszystkie sny
wciąż pamiętam i nikt mi ich nie zabierze,
oczu Twych
otchłań nęci tak, że pragnę tonąć w nich,
miła ma,
jesteś całym mym Wszechświatem - ciągle wierzę,
że nie sam
będę witał kiedyś świtające dni.

Smutno mi,
lecz nadzieja w sercu mym już nie zagaśnie,
mijam dni,
przestrzeń, która chce na zawsze dzielić nas,
spełnię sen
nieustannie śniący się mym życiem właśnie,
kocham Cię,
tej miłości nie ugasi nigdy czas.

28 czerwca 2013 r.