W ogrodach poezji

Idę ku Tobie skrajem ciszy
i ciągle wołam szeptem słów,
lecz nie wiem, czy mnie jeszcze słyszysz,
czy kiedyś mnie powitasz znów
uśmiechem, który duszę koi,
spragnioną z Tobą witać dzień,
w którym się smutek wyjrzeć boi
z kąta, gdzie czai się, jak cień.

Idę ku Tobie skrajem piekła
tęsknoty mojej - słyszysz mnie?
Nadzieja z serca nie uciekła,
choć rzadko sny zielone śnię,
o uśmiech Twój ma dusza prosi,
choć horyzonty dzielą nas,
cenny, jak ubogiemu grosik,
jak promyk słońca w chmurny czas.

Idę ku Tobie skrajem nocy
mego zwątpienia, ale już
mroku nie boję się przekroczyć,
iść przez wichury podczas burz,
Twój uśmiech dla mej duszy siłą,
jak na pustyni wody łyk,
wciąż marzę, aby się spełniło
to, co nam wróżą dobre sny.