W ogrodach poezji

Kocham Cię, miła błękitnie,
miłością w kolorze nieba,
bo ona w mym sercu kwitnie,
lecz proszę - miłość mi przebacz.

Kocham Cię, miła, srebrzyście,
gdy gwiazdy nocą na niebie
płoną gdzieś w dali najczyściej...
proszę Cię, miłość mą przebacz.

Kocham Cię, miła, słonecznie
- gorąca w sercu mym miłość,
ale ją przebacz koniecznie...
pomyśl, że o niej się śniło.

Kocham Cię, miła, jesiennie,
kocham pochmurnie i mgliście,
i płacze uczucie we mnie,
przebaczysz ją, oczywiście?

Kocham Cię, miła, codziennie,
przez zwykłe wędrując życie,
ta miłość - poezja we mnie,
czy ją wybaczysz o świcie?

Kocham Cię, miła, wiosennie,
kiedy uczucie się stroi,
jak kwiaty w barwy przyjemnie...
- że nie wybaczysz, się boję.

Kocham Cię, miła, nieskromnie,
pragnąc wciąż Twojej bliskości,
lecz proszę: zapomnij o mnie,
cóż Ci po takiej miłości?

Kocham, lecz cóż dać Ci mogę,
oprócz uczucia i wierszy?
W samotną wyruszę drogę,
ja - sługa Twój najwierniejszy!