W ogrodach poezji

Czas nieustannie w dal umyka,
a ja wciąż szukam, ukochana,
uśmiechu szczęścia w gwiazd promykach,
bo dusza smutna, zapłakana,
szukam na próżno, rozpacz dzika
ogarnia mnie z samego rana.
Gdzie jesteś? W szeptach i okrzykach
strof wierszy? - Treść ich zatroskana.

Chwytam z pośpiechem krótkie chwile
radości, kiedy czasem piszesz,
lecz ulatują, jak motyle
znów w wypełnioną smutkiem ciszę,
a w sercu mym znów bólu tyle,
że nawet nocą w snach go słyszę.
Czemu los plącze nam zawile
drogi? - Czy ból mój ukołyszesz?

Czas nieustannie w dal ucieka,
gdzie wiosny zieleń, barwy kwiatów
i ktoś na kogoś zawsze czeka
w najradośniejszym z wszystkich światów,
który dziś złudą mnie urzeka
swoją urodą przebogatą.
Kochanie, proszę - i nas niechaj
ten świat otuli szczęścia szatą.