W ogrodach poezji

Daj mi, Panie, choć okruszek
radości o świcie,
czy nie widzisz, jak mą duszę
smuci trudne życie?
Nie znalazłem tu miłości,
nie śmiem o nią prosić,
odrobinę daj radości,
chociażby za grosik.

Daj mi, Panie, któryś w niebie,
u stóp świat masz cały,
promyk szczęścia, proszę Ciebie,
choćby skromny, mały.
Tylko o to w swej pokorze
śmiem Cię dzisiaj prosić
- o ten promyk, dobry Boże,
chociażby za grosik.

Daj mi, Panie, odrobinę
nadziei na jutro,
przecież bez niej w świecie zginę,
bo bardzo mi smutno,
w świecie, który do bogaczy
należy... śmiem prosić
o los lepszy w swej rozpaczy,
chociażby o grosik.

Daj mi, Panie, proszę skromnie,
czasem piękną chwilę,
kiedy się uśmiechnie do mnie
miła - tylko tyle,
o nic więcej, dobry Boże
nie śmiem już Cię prosić,
tylko o ten jeden uśmiech,
skromniutki, jak grosik.