W ogrodach poezji

Nie wiesz, że dusza ma płacze,
widząc we snach oczu blask,
wciąż w niej mieszkają rozpacze,
w czarny pogrąża się czas,
w którym gorącym popiołem
pamięci pali się żar,
idę przez wieczność z mozołem,
ujrzeć chcąc oczu Twych czar.

I znów wchłaniają mnie głębie
spojrzeń bajecznych, jak noc,
a w duszy mojej najciemniej
mroczy się smutny mój los,
zobaczyć słońca nie mogę,
ugasło już w morzu łez,
nie pytam serca o drogę,
bo skradłaś, odeszłaś gdzieś.

Wiem, jesteś mym przeznaczeniem,
wyrokiem tajemnych sił,
uciec przed Tobą nie mogę,
choć świat przede mną Cię skrył,
dotyk pamięci wciąż boli,
czas płacze kroplami dni,
zapomnieć mi nie pozwoli,
muszę o Tobie wciąż śnić!