W ogrodach poezji

U stóp twoich już świt się rozpostarł
krajobrazem szerokim, dalekim,
droga twoja, poeto, nieprosta,
choć witana z ufności uśmiechem.

Trudno iść, kiedy wiatr wieje w oczy,
wierszy twoich ktoś nie chce przeczytać,
ale warto ze słowem się droczyć,
z tajemnicą, co wciąż nieodkryta.

Myśli twoje cudowne, jak kwiaty,
na ich płatkach emocji kropelki,
wiersze niby malutkie wszechświaty,
ślady morza - twych marzeń muszelki.

Wszystkie twoje tęsknoty i smutki
i radości ofiaruj swym wierszom,
niech z przyczyną wykłócą się skutki,
ufaj myśli, tej, która jest pierwszą.

Chociaż łez płyną fale zbyt słone,
życia łódz burza mocno kołysze,
przez tęsknoty nie zawsze spełnione,
niechaj miłość wierszami się pisze.

Niechaj świeci, jak gwiezdny firmament,
horyzontem dokoła się toczy
twa poezja przez słów wieczny zamęt
i marzeniem niech płona twe oczy!