W ogrodach poezji

Między nami zapatrzone
w swą samotność szare dnie,
smutne pola mgłą bielone,
twoja postać w każdym śnie.

Między nami czas ubogi,
pustych godzin wieczny ciąg,
w nicość gdzieś wiodące drogi,
horyzontu smętny krąg.

Między nami pamięć płonie
- ogień żalu, czarny ból,
chmurnym losem dnie szalone
nie chcą grać samotnych ról.

Między nami woła ciszą
niewzruszona, sina dal,
wołam wiatry, lecz nie słyszą,
by zabrały precz mój żal.

Między nami tylko słowa
uwięzione w wierszy rój,
nie zwróci cię moja mowa,
muszę smutek kochać swój.