W ogrodach poezji

Stóp twoich wciąż gubią się ślady
w zapomnień ścielących się mgłach,
nad ścieżką, gdzie czają się zdrady,
gdzie mieszka zwątpienie i strach.

Dlaczego mi dłoni nie podasz,
choć serce śle w mgłę tęskny głos?
Słoneczny dzień - dla nas nagroda
wciąż czeka na wspólny nasz los!

Gdy w mgłach swą nadzieję roztrwonię,
na próżno chwytając się złud,
jak miłość ochronić, co płonie,
by życia nie zgasił ją brud?

Wciąż gonię od siebie rozpacze,
co w serce me szpony chcą wbić,
bo wierzę, że jeszcze zobaczę
cię, mila, być może już dziś.

17.02.2013.