W ogrodach poezji

Wyszepczę cicho, cichutko na uszko
słowa tęsknoty, moja piękna Wróżko,
Ty mi wywróżysz szczęście - naszą miłość
i zaczarujesz, aby się spełniła.

I popłyniemy razem ku błękitom
w obłoku marzeń - ku słonecznym świtom,
złączone nasze i dłonie i dusze,
to nasze życie wszystkie przetrwa burze.

Wciąż jeszcze wierzę w lazurowe szczęście,
losu życzliwość, chociaż wątpię częściej,
nim się to niebo oddali i zgaśnie,
za horyzontem złote słońce zaśnie.

Wyszepczę cicho raz jeszcze na uszko
moje uczucie, złotooka Wróżko,
wysłuchaj, proszę, mego serca pieśni,
zanim tęsknota bólem życie prześni.

Jakże daleko są nieba błękity
i dłonie miłe i słoneczne świty,
w dal sen odpłynął samotny nad ranem,
nie ujrzę nigdy Wróżki mej kochanej.