W ogrodach poezji

Nie smuć się, miła, proszę,
otrę Ci oczy z łez,
bo takie są urocze,
choć blask ich skrył się gdzieś,
choć chmury są na niebie,
zobaczysz słońca blask,
uśmiechnie się do Ciebie
już za niedługi czas
i błękit uspokoi,
kiedy odpłynie cień,
dlaczego wciąż się boisz,
że będzie smutny dzień?
Już z chmury wyjrzał promień,
rozjaśnił szary mrok,
wpadł prosto w Twoje dłonie
i rozweselił wzrok.
Nie smuć się, jestem przecież,
nie skradnie szczęścia nikt,
kiedy znów zło na świecie
zasnuje mrokiem świt.
Jestem, kochanie z Tobą
sercem i duszą swą,
świat teraz płynie obok,
przyjazny naszym dniom.

Tobie, bo chcę, abyś była szczęśliwa