W ogrodach poezji

Tak trudno jest czasem wędrować
przez życie, gdy mroczy się los
i szukać, wciąż szukać od nowa
nadziei, gdy skradnie ją ktoś,
gdy serce w tęsknocie się spala,
niechętny w dni nowe iść krok,
a szczęście się ciągle oddala
i ledwo dostrzega je wzrok.

Tak trudno jest kochać czasami,
gdy miłość ból znaczy i łzy,
gdy dzień łudzi się marzeniami
i radość tak rzadko się śni,
cóż począć, zazdroszczę obłokom
- im bliżej do nieba, niż mnie,
jak one wędruję, lecz dokąd?
Donikąd być może, kto wie.

Tak trudno jest kochać samotnie,
gdy zgubi kolory już świat,
a jednak nadzieja zalotnie
wciąż kusi, bym szedł znów pod wiatr.
Tam, w dali, jak fatamorgana
kraina cudowna się śni,
znów idę do Ciebie, kochana,
znów słone smakują mi łzy.

Tak trudno wędrować uparcie
przez życie, gdy zgasł słońca blask,
z ta szansą straconą na starcie,
lecz wiem, ze się poddać nie czas.
I Ty gdzieś tam idziesz przez życie
niełatwe, cóż, taki nasz los,
ja tu - niepoprawny marzyciel,
szczęśliwy, że jesteś - więc bądź!