W ogrodach poezji

Jesteś baśnią zabłąkaną w świat
szarych domów, hałaśliwych ulic,
jak zgubiony na pustyni kwiat,
smutny, bo nikt jego nie przytuli.

jesteś gwiazdą zabłąkaną w mrok
ludzkich serc i nieżyczliwych myśli,
pragnę, aby Twój zmęczony wzrok
ujrzał szczęście, co się nie chce przyśnić.

Jesteś pieśnią zabłąkaną w krzyk
martwych słów, kłamliwych opowieści,
i nikt tęsknot nie wysłucha Twych,
w pustym sercu nie chce uczuć zmieścić.

Jesteś różą zabłąkaną w czas,
w którym pięknych kwiatów nikt nie kocha,
a Ty przecież dobre serce masz,
a Ty jesteś dla mnie taka droga.

Jesteś droższa, niż mój własny los,
niż to życie, które nie jest baśnią,
nigdy marzeń mi o Tobie dość,
one w sercu nigdy nie zagasną.

Jesteś szczęściem zabłąkanym w świat
moich marzeń, moich tęsknot, miła,
jesteś jak uroczy róży kwiat,
losem, którym dla mnie się wyśniłaś.