W ogrodach poezji

Jesteś mi chwilką, która wieczorem
rozpala wieczorną zorzę,
marzenie barwi szczęścia pozorem
w pięknym kolorze.

Jesteś promykiem słońca, gdy z chmury
rozbłyśnie przez chwilę krótką,
aby rozświetlić pejzaż ponury
radości nutką.

Jesteś nadziei chwilką o świcie,
kiedy się świat budzi ze snu
i znowu trzeba iść w szare życie
godziną wczesną.

Jesteś tą gwiazdą, która przez mgnienie
zapala się ciemną nocą
i zaraz gaśnie, znów mroczne cienie
wokół się tłoczą.

Nie bądź mi chwilką, bądź całym życiem,
dniem całym i nocą całą,
z Tobą się chciałbym budzić o świcie,
wciąż mi Cię mało!