W ogrodach poezji

Piosenko, ty jesteś niebem,
które się czasem otwiera
kluczem nut w uczuć potrzebie,
by serce ukoić nieraz
i smutek wygonić z duszy
dźwięków tonacją uroczą,
słów treścią do głębi wzruszyć,
zachwycić magiczną mocą.

Piosenko, proszę, ukołysz
dzień, kiedy wieczorna zorza
w kolor rozkwita wesoły
- ogniska niebiański pożar,
niech nuty słów cicho płyną,
sen wróżąc spokojny nocą,
już się żegnałem z dziewczyną,
nie o niej śpiewaj, bo po co?

Piosenko, pozostań w duszy,
zachwytem dni, które były,
choćbyś do bólu aż wzruszyć
miała czasami dość siły,
nieś mnie ku gwiazdom dziś w nocy
i zachwyć pięknem wszechświata,
pragnę mieć w duszy dość mocy,
by piękno znów kochać w kwiatach!

23.03.2014